Me, myself and I…

Vandaag sta ik maar eens even stil bij mezelf. Las net een artikel in het AD over burn out wat op de loer ligt, door de combinatie van kantoor en thuiswerken, zoals het inmiddels kennen na corona. Ik ga in dit stuk nog even door op mijn vorige blog en dan met name je eigen stuk, of je eigen verantwoordelijkheid nemen.

In mijn vorige blog benoem ik het patroon, waar het kind eigenlijk op de plek van de ouders is terechtgekomen. Soms ongevraagd, soms heel noodzakelijk, soms is het er zelf gaan staan, onder het mom: “Iemand moet hier toch de leiding nemen, anders gebeurt er helemaal niets”.

De link met het artikel in het AD die ik wil maken, is dat we maar moeilijk niets kunnen doen, moeite hebben om even stil te zijn, om ons mond te houden, om niet te bewegen, of zoals ik het zelf ken, meerdere dingen tegelijkertijd te doen. We doen dat inmiddels omdat we het gewend zijn en dáár waarschuwt het artikel voor: vanuit gewenning lopen we soms bijna nietsvermoedend de valkuil van de burn-out in. Omdat we namelijk niet meer weten, hoe we het patroon doorbreken of moeten stoppen.

Nu het jaar net is begonnen en de goede voornemens ons tegemoet treden, dan wel dat we deze zelf initiëren, is het goed om nog even stil te staan bij het ontstaan van de patronen.
Op het fotootje van mijn vorige blog zie je de opstelling van een klein poppetje dat ligt, een klein poppetje wat heel dicht op een groter poppetje staat en op afstand en soort van afwezig, staat het grootste poppetje. Het poppetje wat ligt, is een overleden kindje, te vroeg geboren en helaas heeft de baby het niet gered. Het kleine poppetje tegenover de iets grotere, is het tweede kind in het gezin, wat dicht op de moeder is gaan staan. In deze opstelling/foto staat het tegenover/dichtbij de moeder. In sommige situaties gaat het naast de moeder staan en soms wel eens achter haar. De grootste pop is de vader en die kan nog steeds niet praten over het verlies van het overleden kindje en lost het zijn hele leven al op, door hard te werken en ervoor te zorgen dat er niets ontbreekt voor zijn gezinsleden. Het verlies is te groot en erover praten lost in zijn ogen niets op.

In alle drie de posities ligt het gevaar van burn-out op de loer. Die van de vader is het meest voor de hand liggend, die blijft hard werken, neemt geen rust en zal eerder ‘sterven’ in het harnas, dan dat hij zijn kwetsbare kant zal laten zien. Moeder heeft moeite om haar plek in te nemen en laat zich leiden door haar omgeving, met haar man heeft ze maar moeizaam contact, omdat hij altijd (onder)weg is en met haar tweede kind heeft ze een soort continu strijd, waarbij ze moeite heeft om haar grenzen te bewaken/aan te geven. Het kind is succesvol in het werk, heeft een leidinggevende functie, in de schoot geworpen en het blijkt wonderbaarlijk goed uit te pakken, alweer een aantal jaren. Van binnen voelt er de spanning. Het presteren, het continu alert zijn op de beweging van de ander, niemand die zich verantwoordelijk voelt en het gevolg: de leidinggevende pakt het op. Klagen erover doet het kind bij moeder, tegelijkertijd ziet het de afstand tussen beide ouders en het gebrek aan contact en liefde. En ook hier neemt het kind de leiding, want ‘iemand moet het doen’.

Een willekeurige gezinssituatie, waarbij ik het systemische stuk, koppel aan een veelvoorkomend verschijnsel van een burn-out.

Sinds we terug zijn uit India, doen we aan mindful eten. Oftewel we praten niet meer aan de eettafel, maar we eten. In stilte. Vroeger vond ik het altijd gek, als ik mijn vader, ooms, opa aan tafel zag eten, met alleen een bord eten en een glas drinken voor zich. Gedachteloos voor zich uit starend, zaten ze aan tafel en aten hun eten. In stilte. Ik herken mezelf in het continu bezig zijn met werk, ik herken me in het systemische verhaal, waarbij ook bij mij thuis niet werd gesproken, maar vooral werd gewerkt om niet te hoeven voelen
Het is een kleine, maar hele effectieve interventie, om aan de eettafel je mond te houden en je bewust te zijn van het eten, wat je lichaam in gaat. Om jezelf even tot rust te brengen en rust te gunnen, waar de wereld om je heen aan het rennen is/blijft.

Ik wens je drie goede maaltijden en dito rust-én reflectiemomenten.

PS: de bananenbrood heb ik zelf gemaakt, en geniet ik in stilte van; de derde keer op rij, bij de eerste ging het brandalarm af 🙂