Het knappe koppel…

Ze staan in de hal:

Hij ziet er goed uit, goed postuur, sportief gekleed, merkkleding. Zij verzorgd en het zal me later in het gesprek niet verbazen, wanneer ze vertelt dat ze modellenwerk doet.

Ze zijn iets te laat en dat blijkt niet de laatste keer te zijn.

Voor mij is dat soms een teken, wanneer mensen te laat, zeker structureel, te laat arriveren bij hun afspraken, dan is er iets niet in orde. Ze zijn dan te druk of te veel afgeleid of een combinatie van beide, of welke reden dan ook. Het is niet maatgevend, want ik ben zelf ook heus wel eens te laat op afspraken, maar het gebeurt bijna niet zonder reden en het enige wat ik mezelf soms verwijt, is dat ik iets te laat van huis vertrek.

Terug naar het, door mij inmiddels omgedoopte, knappe koppel. 

Zij vlijt zich op de stoel tegenover me, haar lange benen gaan opgetrokken op de stoel, het geeft het meteen een beetje huiselijk karakter. Ze zitten schuin tegenover elkaar en ik plaats mezelf op een stoel in het midden. 

Al snel ontvouwt zich het gesprek wat ze al een tijdje thuis aan het voeren zijn en die voor de meeste stellen vast wel herkenbaar zijn. Het verhaal van elkaar niet willen horen, elkaar niet laten uitpraten, onbegrip, weinig vertrouwen, de verwijten vliegen over en weer.
Ze blijven nog verbazingwekkend rustig en beleefd, maar dat ze het overduidelijk niet goed met elkaar hebben, dat is me wel duidelijk.

We zijn nu een aantal sessies onderweg en het lijkt onomkeerbaar.

Tot zover.

Ik ben geen tovenaar, geen wonderdokter, een opstelling geeft een inzicht maar het is geen  toverstafje waar je even mee zwaait en dat het zorgt dat de liefde weer terug komt in huis.

Systemisch zie ik bij de man het thema van een vroeg verloren vader en het trauma wat hij sindsdien met zich meedraagt. Het openbaart zich in vluchtgedrag en in zijn geval betekent dat hij vaak op stap gaat en de bloemetjes buiten zet, met alles erop én eraan.

Herkenbaar gedrag, het parallel proces in mij, komt tot leven. Hetzelfde vluchtgedrag. Mijn vader was er gelukkig wel, alleen was hij, door het verlies van zijn vader, veelvuldig betrokken bij het opvoeden van zijn jongere broertjes en zusjes. Het leven in twee werelden ken ik als geen ander, dat is me voorgedaan door hem. Dat patroon openbaarde zich bij mij, alleen op dezelfde wijze, zoals ik het nu terugzie en hoor bij mijn client.

Ik heb dat besef van vluchten en de herkomst ervan pas op latere leeftijd bij mezelf ontdekt. En nog weer later heb ik de rust gevonden. Niet zonder toeval vond het vinden van rust, plaats in een fase, waarin ik alleen was. Geen partner, maar vier kussens op de bank waren mijn luisterend oor. Hetzelfde advies zou ik hem kunnen geven. Om eens een tijdje alleen te zijn. Op zichzelf, waar hij leert om met stilte om te gaan. Stil te zijn in zichzelf, stilte in de ruimte, niemand om je heen horen, behalve je eigen ademhaling. Even loskomen van alle hectiek van de dag, de hectiek van zijn leven, de zorg voor zijn dochter, leren om stil te staan bij zijn leven, de pieken, de dalen. Leren om de golfbewegingen in zijn leven te accepteren. De strijd die hij in zichzelf voert, niet te kanaliseren op de ander, maar er zelf mee aan de slag te gaan.

Ik klap mijn notitieboekje dicht en ik neem me voor om dát eens verder te onderzoeken, bij de volgende sessie.

PS: Je ziet me op de foto een broodje eten, waar ik tot voor kort, altijd twee dingen tegelijk deed, namelijk eten en werken, of eten en voetbal kijken of eten en het nieuws of filmpjes kijken op mijn I Pad, daar kies ik er nu voor om alleen en stil te zijn met mijn eten.