Wat houdt het in?
Een vraag die me vaak wordt gesteld.
Op de pagina elders op de site, leg ik aan mijn zoon uit, wat systeemtherapie inhoudt. In dit verhaal zal ik iets meer stilstaan bij het begeleiden, zodat je als leek iets meer begrijpt, wat je kan verwachten. Ik ben hierin geïnspireerd geraakt door een studiegenoot van me, Oscar. Hij is te vinden op YouTube, onder meer als teamcoach zuidas.com.
In zijn filmpjes geeft hij de kijker een inkijk in de wijze waarop hij begeleidt en met welke vormen. Een van die vormen gebruik ik zelf ook vaak, en dat is die van de tafelopstelling.
Veel mensen zijn bekend met familieopstellingen en vragen me ook geregeld of ik dat ook doe. Het antwoord is ja. Dat doe ik zeker, maar het is niet de enige vorm, waarop ik begeleid. Familieopstellingen wanneer het niet goed en zorgvuldig wordt uitgevoerd, verwordt al vrij snel tot een soort toneelstuk van mensen die allemaal iets willen zeggen en niet altijd staat het ten dienste van de vragensteller.
Als begeleider heb je daar uiteraard invloed op, maar je bent tijdens de opstelling ook afhankelijk van wat de representanten inbrengen. Wanneer ik opstellingen begeleid, dan kies ik vaak voor een iets kleinere groep representanten, vaak oud-studiegenoten en/of mensen die bekend zijn met het vak(gebied).
Een tafelopstelling werkt hetzelfde als met een familieopstelling, alleen ik gebruik dan de matroesjka poppetjes. Oscar gebruikt playmobile poppetjes, wat het ook wel een eigen dynamiek geeft. De poppetjes staan voor hetgeen de vragensteller inbrengt en vaak is dat weer terug te brengen naar de opstelling van het familiesysteem waar hij/zij vandaan komt. Het werkt in dat opzicht nog wel prettig(er) dan een familieopstelling, omdat je daarin zelf ook vaak wordt opgesteld.
In de tafelopstelling kan je meer op afstand kijken en zien waar je patronen zich openbaren, waar ze vandaan komen en wat je in het hier en nu te doen hebt. Een veel voorkomende opstelling is die van het kind, die veel te dicht bij de ouders staat of zich zelf groter maakt dan de ouders, of een van de ouders. In het hier en nu levert dat vaak een situatie op van:
1. Moeite om grenzen te bewaken
2. Moeite hebben om eigen plek in te nemen
3. Veel te veel hooi op de vork te nemen op het werk
Het gevaar van burn-out ligt dan op de loer, wanneer je daar naar deze drie punten kijkt. Het lijkt er van buitenaf op dat je heel veel verantwoordelijkheid op je neemt, maar in werkelijkheid ben je vooral bezig met het werk van anderen, of dat nu je ouders zijn, je broer/zus, of jonger broertje of zusje, collega’s op het werk, je leidinggevende. Je maakt je ook druk op een manier, die vooral gaat over het wel of niet doen van de ander, in plaats van dat je je bezighoudt met wat jij te doen hebt in jouw leven.
In een traject gaf ik laatst iemand het advies zich meer en meer te richten op het eigen proces, in plaats van zich druk te maken over wat anderen in zijn/haar ogen had moeten doen of diende te doen.
Het effect is wanneer je alleen maar bezig bent, met de acties van de ander, is dat je weggaat van je eigen thema’s en ontuikkelpunten. Het is makkelijker om iets over anderen te zeggen, dan dat je naar jezelf kijkt in de spiegel.
De tafelopstelling legt dat haarfijn open, het laat feilloos zien, hoe iemand van zijn plek af is gegaan en aan het zoeken is binnen het familiesysteem. Op zoek om gezien te worden door zijn ouders.
Kies voor je eigen ontwikkeling en groei.
Met behulp van de tafelopstelling laat ik dat aan jou zien.
